mama wystarczająco dobra

już raz krótko wspomniałam, jak bardzo podoba mi się idea bycia wystarczająco dobrym rodzicem, którą w pełni podzielam z autorem książki o takim tytule - patrz post w grudniu 2012

pewnie dlatego, że jest mi tak bliska, zwrócił mają uwagę artykuł na ten temat w dzielnicyrodzica
pani psycholog Magdalena Chrzan-Dętkoś pisze:
"(matka) uczy się jaka ma być – nie z książek, poradników, ale raczej korzystając z samej siebie i z faktu, że sama była niemowlęciem, dzieckiem. „Wystarczająco dobra matka” w naturalny sposób rozwija się wraz ze swoim dzieckiem. O jego potrzebach uczy się od niego (...) matki lepiej wiedzą, jak postępować ze swoim dzieckiem niż radzą książki, poradniki, lekarze. (...) Jeśli (...) poziom stresu (i) lęków, nie utrudnia kobiecie korzystania z własnych doświadczeń i ufaniu samej sobie, to będzie w stanie poradzić sobie zarówno z wyzwaniami macierzyństwa, jak i rozwojem siebie(...).
 
no cóż - według mnie to prawda
niestety
mam wrażenie, że zdecydowanie zbyt często początkowo optymistycznie nastawione do takich idei mamy spotykają się z kompletnym brakiem przyzwolenia otoczenia na bycie matką wystarczająco dobrą, wsłuchiwania się w siebie i dziecko, opieranie strategii wychowawczych o komunikację zamiast kary i zakazy...


po urodzeniu synka na każdym kroku czułam się oceniana
jakby bycie matką stanowiło nie przywilej kształtowania nowego człowieka, codzienną radość z podziwiania jego rozwoju, może możliwości wspólnego spędzania czasu, poznawania świata, lecz przede wszystkim serię obowiązków do spełnienia
obowiązków, które należy wypełniać bardzo sumiennie, bez zbędnych przerw na wgląd wgłąb siebie, obserwację reakcji dziecka, powolne dopasowywanie się do siebie - postępy są stale monitorowane!

"on CI... (nie śpi, nie je, nie mówi - można wpisać dowolny brak w edukacji, zachowaniu, rozwoju)  ???"  - jakby każdy człowiek - nawet ten malutki - nie robił, czego tam akurat nie robi, przede wszystkim SOBIE... i właściwie dlaczego nie miałby tego robić w swoim tempie, jeszcze nie dziś, później? czemu miałby nagle na zawołanie dopasować się do jakiejś statystyki czy wręcz widzimisię koleżanki znajomego, która mówi, że z w tym wieku niemowlę powinno już...

z każdej strony było słychać "dobre rady" wszechwiedzących ciotek i sąsiadek
- płacze bo mu za ciepło! za lekko ubierasz
- płacze bo zmarzł
- widać, że głodny
- brzuszek boli, bo za dużo na raz dałaś do zjedzenia
- pić się dziecku chce!
- za dużo pije i ciągle pielucha mokra - jak ma być spokojny?
- zły, bo niewyspany
- dlaczego na siłę usypiasz? dziecko zmęczone samo zaśnie...
i tak bez końca
czasem pewnie rzucane mimowolnie, jako "nieszkodliwy" komentarz, próbę nawiązania konwersacji, często kompletnie sprzeczne komunikaty zwielokrotnione echem matczynej niepewności ("będziesz wiedziała czego chce, poznasz po tym jak płacze" - ileż razy nie poznałam!) stają się jednak powodem narastającej frustracji młodej mamy

a do tego jeszcze brak przyzwolenia na oderwanie się choćby na chwilę od "kieratu" codzienności
już nie raz słyszałam: "nie radzisz sobie?" gdy Janek płakał, nie spał i wymagał ciągłej uwagi, a pranie leżało nie poskładane, w kuchni bałagan - nie radzisz?? ale bez woli pomocy...
ogarnij, zajmij się nim, dlaczego miałbym to zrobić za Ciebie? ja nie umiem - przecież ty jesteś matką!
jakby sam fakt wydania potomka na świat dawał nadludzkie siły - wytrzymałość fizyczną, cierpliwość, umiejętność obywania się bez snu, zdolność czytania w niemowlęcych myślach...

podręcznik można przeczytać i "przefiltrować" przez swoje poglądy i potrzeby - zastosować rady, które uznajemy za konstruktywne, odrzucić pozostałe - bez zbędnych emocji, opinię lekarza skonfrontować z poradami innych specjalistów, ekspertów
tymczasem codzienne oceny wystawiane (często nieświadomie) przez najbliższych i pozbawione empatii opinie odbierane jako krytyka, niebezpiecznie podwyższają wspomniany przez panią psycholog w cytowanym na początku artykule "poziom stresu i lęków" i powodują narastanie odczucia, że tak naprawdę nie jestem (i nie będę?) dla swojego dziecka nie tylko idealną, ale nawet dobrą matką - a może nawet matką wystarczająco dobrą...?
  
niedawno znalazłam w sieci zwerbalizowaną ilustrację do tego obrazka - zamieszczam poniżej (mam nadzieję, ze autorka nie weźmie mi za złe, ale sama nie umiem tak trafnie formułować myśli):
  "Kurczę, w ogóle nie mam poczucia humoru na temat tego, czemu może być winna matka.
   Bo że odmarzniętym uszom i smarkom to fundament.
   Jest również winna zahamowaniom. Psychicznym dewiacjom (bo nie karmiła piersią, albo   
   karmiła zbyt zachłannie). (...) Właściwie – cokolwiek się stanie z dzieckiem i kiedykolwiek, winę  
   za to ponosi matka. Ta wina się nie przedawnia. Nie ulegnie zatarciu. W ogóle, ma wieczystą 
   gwarancję." (zimnoblog.blogspot.com)
przerysowane, ale jakże prawdziwe - w każdej chwili musimy być przygotowane na taką ocenę, która obudzi wyrzuty sumienia, a jeszcze częściej na wewnętrzna walkę z własnymi wątpliwościami...

i jakoś tak do końca nie wierzę w matkę wystarczająco dobrą, która chociaż od czasu do czasu nie chciałaby być idealna - pozbyć się raz na zawsze złości i frustracji, zamiast tylko umieć chronić przed nią dziecko i nie musieć nigdy słuchać rozdzierającego serce płaczu w reakcji na odmowę czegoś swojemu skarbowi...