Colorfox - zabawa z zapałkami

na zakończenie serii wpisów o grach "bez prądu" w małych, poręcznych opakowaniach* przedstawiamy karcianą nowość rodem ze Skandynawii

poznajcie 

Colorfox

wszyscy wiemy, jak ważne jest pierwsze wrażenie
w tym przypadku mamy zdaje się do czynienia z mistrzem pierwszych 11 sekund - mimo niepozornych rozmiarów, bardzo umiejętnie przyciąga (zachwycone) spojrzenia
wśród naszych "testerów" nie było nikogo, kto by nie docenił pomysłu na pudełko, które to na zapałki przypomina kształtem (proporcjonalnie większe), sposobem otwierania (wysuwana "szufladka"), a nawet odwzorowaniem bocznej ścianki ("pocierka" o wyczuwalnej strukturze) - brawa dla projektanta!
całość jest też naprawdę dobrej jakości - patyczki gładko wykończone, o wyraźnych kolorach, opakowanie trwałe = już na starcie dajemy duży plus

ale oprawa to przecież nie wszystko, zobaczmy, czy da się w to grać ;)
Game. Set. Match!

zasady da się wytłumaczyć w kilka sekund:
z posiadanych na ręce kart (rozdajemy i za każdym razem dobieramy do 3 lub, w grze dwuosobowej, do 4), gracze kolejno wybierają jedną i dokładają do powstającego na stole układu tak, by dopasować ją możliwie najkorzystniej do wcześniej wyłożonych
kierujemy się oczywiście kolorami narysowanych zapałek, zachowując ustalone położenie kart względem siebie (dokładamy zawsze długą krawędź do długiej, krótszą do krótszej)
nagrodą za prawidłowe dopasowanie jest możliwość pobrania z puli patyczka w danym kolorze/kolorach, a w przypadku szczególnie udanej akcji dodatkowo możliwość wymiany jednej lub kilku ze zdobytych dotąd "zapałek" na inną/inne z wybranym przeciwnikiem
po co?
otóż celem gry jest oczywiście zdobycie maksymalnej liczby barwnych patyczków, ale nie dowolnych! na koniec najkorzystniej punktowane będą ich zestawy złożone z różnych kolorów

jak można się domyślić, generalnie najlepiej jeśli uda się przyłożyć swój kartonik do największej liczby już leżących na stole, ale możliwe są pewne alternatywne "strategie", łącznie z blokowaniem potencjalnie pożądanych miejsc konkurentom

w tym miejscu można by pewnie na grę trochę ponarzekać - że jednak zbyt wiele zależy od dociągniętych kart i tak naprawdę wszystko kwestia szczęścia...
jasne, trudno zaprzeczyć, że jest losowa, wydaje się jednak, że w gronie bardzo zróżnicowanym wiekowo (a warto wspomnieć, że proponowany przedział to 5+) urasta to nawet do rangi zalety - każdy, niezależnie od wieku i umiejętności, ma szansę na "perfect match"!
samo pogodzenie się z "podbieraniem" zdobytych zapałek też przychodzi tym samym łatwiej: raz ja miałem szczęście, tym razem kto inny...
poza tym, nie wystarczy przecież tylko dobrać doskonałej karty, trzeba jej jeszcze odpowiednio użyć!
gra wymaga koncentracji, spostrzegawczości i pozwala doskonalić orientację przestrzenną
mamy więc i trochę emocji, i odrobinę intelektualnej stymulacji

ostatecznie wszyscy zaklinają los, by był łaskawy i "podrzucił" kartę z, dajmy na to różowym, białym i niebieskim, a potem w myślach lub fizycznie obracając w koło swoje karty przed oczyma, jednakowo narzekają na to, że kartoniki nie są kwadratowe :)

polecamy "Colorfox" jako prostą, przyjemną zabawę dla towarzystwa w wieku wczesnoszkolnym i jako niezobowiązującą rodzinną rozrywkę,
a pięknie wykonane patyczki dodatkowo jako punkt wyjścia do zabaw kreatywnych (dzieci od razu wiedziały co z nimi zrobić i ułożyły bardzo ładne kompozycje złożone z domków, ludzików, kwiatków i potworów) oraz, oczywiście, liczmany
ćwiczenia matematyczne zaczynamy od zrozumienia reguł punktacji: 1 pkt za 1, 3 za parę, 6 za 3 różnokolorowe "zapałki"...
kto już wie, ile za komplet złożony z 6?
prawda, że warto o taki powalczyć? :)

* inne niewielkie a ciekawe gry proponujemy w cyklu: 

za egzemplarz recenzencki dziękujemy wydawnictwu Helvetiq

piłka w grze

z okazji jesiennych eliminacji do Mistrzostw Świata w piłce nożnej 2018, 

jeszcze jedna szybka, prosta gra w cyklu "niezła mała"

oto dwa słowa na temat propozycji wydawnictwa Foxgames pt. "Piłka w grze":

pudełeczko zgrabne, cena nie straszy, grafika przyciąga oko*

do zabawy zaprasza dwie osoby w wieku powyżej 7 lat

gra nie jest nowa - w wersji oryginalnej wydana z okazji MŚ w Brazylii (kiedy to było...), u nas pojawiła się w 2015, a stające naprzeciwko siebie drużyny otrzymały stroje zawodników z Polski i Niemiec

jak łatwo się domyślić, w związku z tym, w przypadku najmłodszych graczy najtrudniejszy etap przygotowań do rozgrywki, to zdecydować, kto gra Niemcami...

dalej jest łatwiej:

rozkładamy zgrabną planszę, dzielimy karty akcji na dwie połowy (wiadomo), rozdajemy każdemu po pięć i "wrzucamy" piłkę na boisko

gracze naprzemiennie przeprowadzają swoje akcje
gracz atakujący wykłada od 1 do 3 kart, na które gracz broniący odpowiada akcjami obrony - "blok" powiedzie się, jeśli posiada na ręku takie same karty, albo wykorzysta akcję "faul taktyczny", w przeciwnym razie atakujący przesuwa piłkę w kierunku bramki przeciwnika

przeprowadzenie skutecznego ataku jest jak widać kwestią czysto losową - przeciwnik albo ma odpowiednie - blokujące - karty na ręku, albo nie...
z pewnością można jednak powiedzieć, że każdemu zagraniu towarzyszą emocje ;)

gdy piłka znajdzie się w polu bramkowym - następuje strzał na bramkę
i tu podobnie - potrzeba minimum taktyki i bardzo dużo szczęścia:
atakujący wybiera z "puli" dostępnej na ręce dowolną liczbę kart (suma symboli piłek będzie oznaczała "siłę ataku"), obrońca odpowiada taką samą ilością kartoników, próbując go zablokować (suma symboli rękawic musi być większa)
nie udało się, "karta nie podeszła"?
no to gooool!

instrukcja, hmmm, niestety raczej nie zachęca początkujących
niby zgrabna, wszystko co trzeba wyłuszczone, gdzie trzeba wytłuszczone, ale jak na tak prostą grę, wydaje się nieco "przegadana" (chociaż biorąc pod uwagę, że zawiera same niezbędne informacje, wydaje się, że po prostu są one nie najlepiej opracowane graficznie?)
oczywiście wszystko wyjaśnia się w trakcie rozgrywki i gra przebiega sprawnie
sprawdziliśmy- w opisany wyżej sposób bez trudu i czerpiąc z zabawy przyjemność zdecydowanie mogą grać ze sobą (albo z mamą - choć tu radości bywa nieco mniej...) siedmiolatki

starsi, albo bardziej wymagający gracze mają do dyspozycji dodatkowo karty z ustawieniami drużyny, karty taktyki oraz alternatywny wariant "z zaskakującymi strzałami" (jeszcze bardziej losowy... tj. emocjonujący ;) )

jedyny kłopot jaki miałam z oceną, to stwierdzić, dla kogo to gra?
dla maluchów - nie, bo nie ogarną instrukcji, dla graczy zaawansowanych - nie, bo to momentami po prostu karciana "wojna", gdzie udział czynnika ludzkiego nie ma istotnego wpływu na wynik...
pozostają chyba po prostu fani piłki - w tym przypadku, niezależnie od wieku i planszówkowego zaangażowania, temat broni się sam :)

i to by było na tyle...

recenzja równie krótka co rozgrywka, a przekona zapewne - tak jak gra - tylko niektórych

jak to mówią footbal albo się kocha, albo... nie :)

wpis stanowi część projektu Grajmy! i 'sezonowej' akcji "niezła mała"

egzemplarz udostępniło wydawnictwo Foxgames 

* szczególnie męskie spojrzenia, chciałam napisać, ale "It's 2017! Don't be so gender!" - dzięki Kózko ;)

Żubr Pompik - mała gra, nie tylko dla małych

"złota polska jesień" sprzyja rodzinnym spacerom po lesie,

a przykłady narodowej gospodarki tymi zasobami motywują do korzystania z owej możliwości póki czas...

na deszczowe i zimne popołudnia, ci, którym kontaktu z przyrodą ciągle mało, powinni mieć jednak coś w zanadrzu -

co powiecie na grę? ;)

Żubr Pompik. Gra planszowa.

tym, którzy nie znają sympatycznych zwierzaków zdobiących front pudełka - przedstawiamy:

oto rodzina białowieskich żubrów: mały Pompik, jego siostra Polinka, mama Porada i tata Pomruk, powołani do (jakże pełnego przygód i przyrodniczych odkryć) życia przez Tomasza Samojlika w serii książeczek na każdą porę roku

bohaterowie - w wersji o nieco "wygładzonych kantach", ale, miejmy nadzieję, równie wartościowej edukacyjnie - trafili na szklane ekrany (od listopada mają pojawiać się regularnie w TVP!), a ostatnio również na nasza półkę z planszówkami

opowieści o małym, ciekawskim żuberku, który każdego dnia dowiaduje się czegoś nowego to świetny wybór dla rodziców, którzy chcą opowiedzieć dzieciom o mieszkańcach lasu (a może i samemu poznać kilka ciekawostek) oraz - dla wszystkich słusznie zatroskanych losami Puszczy Białowieskiej - niezły pretekst do podjęcia dyskusji uświadamiającej (nie tylko) najmłodsze pokolenie 

a sama gra - dla kogo? 

zarówno dla wszystkich, którzy zdążyli Pompika poznać i polubić, jak tych, dla których będzie to pierwsze spotkanie, 

dla młodych i starszych miłośników przyrody oraz zwolenników zabawek ćwiczących pamięć i koncentrację, 

dla dzieci (w wieku 4+) i całych rodzin (wg opisu wydawcy - do lat 104)

otwieramy!

do gry zachęca kolorowa plansza, oryginalne kosteczki z wizerunkami żubrzej głowy na niektórych ściankach i kolorowe podobizny leśnych zwierzątek na 12 kafelkach
ciekawostką jest sposób zaznaczania upływu czasu gry (żółtym żetonem słońca na kole w górnym rogu planszy) - bardzo obrazowy i jasny nawet dla najmłodszych

instrukcja jasno precyzuje zasady - będziemy starali się zapamiętywać położenie par wiewiórek, rysi, nietoperzy, sów, jeży i warchlaków, a za ich prawidłowe wskazanie zdobywali punkty, czyli kwiatuszki do urodzinowego bukietu dla Polinki
brzmi trochę nudno? nie ma strachu - czasy tradycyjnych memory games, które mało kto lubi, minęły bezpowrotnie!*
dodatkowe reguły, które nakazują poruszanie drewnianym pionkiem-Pompikiem zgodnie z osobiście interpretowanymi wskazaniami kostek i strzałkami, pozostawiającymi pewną swobodę wyboru, ciągłe przekładanie kafelków z miejsca na miejsce i "czyhający" na nieuważnych symbol burzy dodają grze emocji
proponowany wariant dodatkowy czyni zabawę wciągającą również dla nieco bardziej zaawansowanych graczy

gwoli wyjaśnienia i "na zachętę" - wyciąg z instrukcji w skrócie:

"Jeśli na obu kostkach wypadły oczka, to gracz wybiera, który wynik chce wykorzystać(...) Jeżeli na jednej z kostek wypadł żuberek, gracz musi przemieścić Pompika o tyle pól ile oczek wypadło na drugiej(...) Jeżeli na obu kostkach wypadł żuberek, to Pompik się nie przemieszcza. Zamiast tego wszyscy gracze muszą jak najszybciej złapać figurkę Pompika(...)"
wesoły sposób na zachęcenia maluchów do większego skupienia się na grze również w czasie cudzej kolejki, trzeba przyznać
jeśli nie gramy jednak z przedszkolakami, a w nieco starszym gronie, w przypadku wyrzucenia dwóch żubrów dokonuje się wymiany jednego ze zdobytych żetonów-kwiatków z wybranym z przeciwników, próbując skompletować punktowany na koniec wielokolorowy zestaw
osobiście uważam ten wariant za jeszcze ciekawszy

"Pompik porusza się w kierunku wskazanym przez strzałki. Gdy od jednego pola odchodzą dwie strzałki, gracz sam decyduje, którą trasą pójdzie - dłuższą, czy krótszą. 
Gracz bierze kafelek, na którym Pompik się zatrzymał i kładzie go obrazkiem do góry na pustym polu planszy (czyli polu, z którego właśnie się ruszył). Następnie odwraca dowolny inny kafelek, starając się znaleźć obrazek pasujący do tego pierwszego. Gdy odkryje dwa takie same obrazki - zdobywa punkt"
uwaga!
"Gdy wśród odkrytych obrazków będzie burza, gracz traci punkt. Odkłada swój jeden dowolny żeton kwiatka"

podsumowując - chociaż gra nie jest bardzo skomplikowana (a może również własnie dlatego) jest w stanie przyciągnąć uwagę graczy w bardzo różnym wieku i umilić całej rodzinie wspólny czas
nie da się zapomnieć (sic!), że to "pamięciówka" - dlatego też wymaga od graczy zogniskowania uwagi i w przypadku niektórych typów osobowości oraz najmłodszych graczy, mimo oryginalnych zasad dodatkowych, może się wydawać nużąca, ale według mnie zachowuje doskonały balans między zabawą a nauką (tu - ćwiczeniem pamięci i orientacji)
fakt, że mamy do odkrycia tylko 6 par zwierzaków, ale po zaledwie kilku ruchach przemieszczających je po planszy, każdy zaczyna mieć w głowie mętlik wydaje mi się równie zabawny, co rozwijający
pamiętajmy (!) też o ładnej oprawie graficznej i doskonałej podbudowie tematycznej (książki!)

pozostaje jedynie polecić ;)

dziękujemy wydawnictwu Egmont i dodajemy "Żubra Pompika" do listy:

P.S. krążąc wokół tematu jesiennego DIY, żetony z gry polecamy jako doskonałe elementy do tematycznych zabaw o tematyce przyrodniczej, układania własnych historyjek i/lub wykorzystania przy tworzeniu kolażu z jesiennych liści imitujących kolorowy las, w którym na pewno z przyjemnością zamieszkają przyjaciele Pompika :)


*hmmm, ja tam lubię zwykłe memo, ale nie bardzo mam w takie z kim grać, więc dobrze, że jest alternatywa ;)
"Żubr Pmpik" to nie jedyna nasza przyrodnicza gra pamięciowa z "ciekawym mykiem" - równie chętnie sięgamy także po "Wiewióry" oraz, od niedawna, "Gigamony" - też "niezłe małe" :)

zróbmy to jesienią

jesień to doskonały czas na rękodzieło 

wieczory wydłużają się o tę godzinę-dwie, idealne na wyciągnięcie zalegających przez ostatnie pół roku na półkach "przydasi", wycinanie, klejenie, malowanie...

kolorowe październikowe liście i świeże "dary lasu" tradycyjnie idealnie wpisują się w "otwarcie sezonu DIY" :) 

w salonie króluje od niedawna urocza (czy, jak chcą niektórzy "śmieciowa") dekoracja:

ale twórczy zapał znajduje też ujścia alternatywne 

bardziej utylitarnie 'rękoczyniliśmy' na przykład w pokoju Janka, doprowadzając wreszcie do skutku plan renowacji starego biurka odziedziczonego po starszym koledze

urządziliśmy sobie z tego cały happening obejmujący rowerową wyprawę do marketu budowlanego, wybieranie okleiny (wspólne, czyt. mama nie zgodziła się na nic ekstrawaganckiego :P) i uchwytów do szuflady i szafki (J.- samodzielne!)

[a przy okazji daliśmy skusić kilku dodatkowym "bajerom" - jak kolorowe taśmy, wałki do malowania i szablony, które z pewnością tej jesieni jeszcze wykorzystamy]

Janek okleił brzeg na czerwono i podyktował podpis: "Szkolne biurko Janka (rzadko do zabaw)"

zabawa była, jak rzadko ;) 

jako zdeklarowana recyklistka [całoroczna, w przeciwieństwie do konformistycznej cyklistki - sezonowej ;)] i mama prezentująca postawę typu "razem", bardzo polecam

nie można powiedzieć, że wraz z ochłodzeniem do łask wracają klocki Lego - one wszak nigdy swej wysokiej pozycji na liście Jankowych zainteresowań nie tracą... dłuższe wieczory to jednak więcej czasu na projektowanie, budowę, rozbiórkę, przebudowę [co ciekawe, tylko na sprzątanie kloców z dywanu nadal nie ;)]

nowy projekt na tę jesień to tworzenie legosowych animacji poklatkowych (pierwszy "film" już gotowy!) oraz Galerii Stworzenia (wyzwanie dla foto-pstrykaczy i maminych zapędów kronikarskich)

jako przedsmak nadchodzących atrakcji - prototyp przyszłej floty PLSz 

samolot szynowy wersji R130, Powietrzne Linie Szynowe

a propos wyzwań typu "foto", udało się nam wreszcie wziąć udział w GSF, czyli lokalnym spacerze fotograficznym (kto by pomyślał, że to już 54.!)

co prawda byliśmy jedynymi spacerowiczami bez aparatu [za to także jedynymi na rowerach ;)], a szare, zapłakane niebo nie chciało dopasować się do tematu "Kolorystyka października", podglądanie "profesjonalistów przy pracy" w plenerze i na spotkaniu po-spacerowym na pokazie i dyskusji okazało się jednak bardzo ciekawe i kształcące

do robienia zdjęć artystycznych jeszcze może dorośniemy (albo chociaż jedno z nas...?), póki co stawiamy jednak na fotografię reportażowo-pamiętnikarską oraz humor sytuacyjny 

telefonem też się da ;)

PARK & RIDE :D

zupełnie nowa jesień, to też czas na powrót do nie dokończonych w zeszłym sezonie szydełkowych samoróbek i przeglądanie inspirujących miejsc w sieci

pierwsze tegoroczne odkrycie to pomysł na wykorzystanie szarego motka włóczki oraz nieznana twarz kogoś znajomego
- https://formicacraftuje.wordpress.com - będę zaglądać! :)

i, oczywiście, działać - a Wy?

Bandido i Forrest - granie w układanie

prezentacji niedużych gier ciąg dalszy...
(inne, przypominam, >> TUTAJ << )

dziś dwie zgrabne karciane nowości:

"Bandido" oraz "Forrest"= zestawy kilkudziesięciu kart do gry, z których w trakcie rozgrywki tworzymy na stole za każdym razem inne "układanki"

obie gry przeznaczone są dla dzieci i dorosłych (5/6-99 lat), od jednego (Bandido) do 4 graczy i przy płynnym podejmowaniu decyzji zajmują nie więcej niż kwadrans
nie wymagają wielkiej sprawności manualnej (rozdajemy po 3 karty - nawet maluchy są w stanie utrzymać je w ręku) ani intelektualnej (zasady są proste, bazujemy na podstawowej zdolności układania puzzli i - w przypadku gry Forrest - umiejętności liczenia do 7) i są w stanie zaciekawić i "wciągnąć" do zabawy całą rodzinę

przyjrzyjmy się im bliżej

1.

Bandido

to 69 kart tuneli + jeden kartonik z (sympatycznym skądinąd) wizerunkiem złoczyńcy próbującego umknąć zza krat - w zależności od wybranego wariantu ma on początkowo 5 lub 6 potencjalnych dróg ucieczki
naszemu 'bandido' będzie zależało, żeby każda wykładana następnie na stół karta stanowiła przedłużenie lub rozwidlenie jego tuneli, naszym zadaniem jest tak je rozbudowywać, by ostatecznie zapętliły się lub zakończyły ślepym zaułkiem
 

ciekawe rozwiązanie stanowi fakt, że chociaż każdy niezależnie dysponuje swoim zestawem kart, gra wymaga kooperacji

wspólnie staramy się odciąć bandycie drogę i razem wygrywamy, jeśli się to uda, przegrywamy, gdy karty się skończą, a tunel pozostanie otwarty

można też próbować swoich sił w pojedynkę, próbując opracować optymalną strategię dokładania kolejnych elementów

ze względu na sporą ilość kartoników z rozwidleniami i dużą losowość doboru kart, zabawa nie jest idealna (czasem naprawdę mało od nas zależy), dość szybko daje się też zauważyć, które układy są najbardziej optymalne

nie da się jednak odmówić grze zalet - przede wszystkim ćwiczy w pewnym stopniu zdolność przewidywania i orientacji przestrzennej i uczy współpracy

dostarcza też trochę emocji: "masz latarkę? nie kładź tu zakrętu, bo następna karta się nie zmieści! ja zamknę lewą odnogę, Wy myślcie nad prawymi!"  

z maluchami gramy w otwarte karty i wspólnie decydujemy jak połączyć siły, albo próbujemy stworzyć jak najciekawszy system korytarzy, starsi kombinują, jak wygrać w możliwie najkrótszym czasie (wiadomo - im dłużej pozwoli się uciekinierowi kopać, tym potem trudniej go zablokować...)

niby niewiele, a cieszy ;)

2.

Forrest

jest "układanką" o nieco innym zamyśle
na 60 kartach przedstawiających pnie i/lub korony drzew umieszczono baśniowe postaci i niewielkie podobizny sówek, krasnali, wróżek i żab
każdy otrzymuje trzy karty, a następnie kolejno wykładamy je na stół (dobierając ponownie zawsze do 3) tworząc wspólny bajkowy zagajnik

zadaniem gracza jest takie dokładanie swoich kartoników, by w jego turze (tuż po ruchu) łączna liczba postaci jednego rodzaju w naszym lesie w wyniosła 7 (lub więcej)
ma wówczas prawo zebrać wszystkie karty z danym symbolem - na koniec będą stanowić jego dorobek punktowy
pozostałe zostawiamy na blacie i gra toczy się dalej - aż do wyczerpania puli kart

Wróżki! Zbieram 5 kart :)

dodatkowa zasada głosi, że warto zbierać różne zestawy (a nie na przykład za każdym razem sowy), co wymaga trochę lepszego planowania i może zachęcić nieco starszych graczy do podejmowania prób rozwinięcia własnej strategii
element losowości pozostaje jednak spory, co poniekąd sprawia, że młodsze dzieci też mają szanse na zwycięstwo, a tym samym - frajdę

na kartach prócz istotnych dla rozgrywki, małych rysunków pojawiają się większe - nie mają wpływu na przebieg gry, ale (poza tym, że stanowią pewien element rozpraszający uwagę), można się nimi oczywiście bawić w skojarzenia i wykorzystać jako pretekst do przypominania sobie z dziećmi znanych opowieści, albo tworzenia własnych baśni...

ogólnie - choć mnie graficznie nie zachwyca - uważam, że koncepcyjnie to całkiem niezła gra dla dzieci i/lub rodzin
wymaga spostrzegawczości, promuje skupienie, wymaga myślenia nad każdym ruchem, ułatwia powtórkę z liczenia - odliczania i dodawania - w zakresie od 1 do 7
a dodatkowo może inspirować do alternatywnych zabaw - zgadywanek, tworzenia opowiadań, czy wprowadzenia działań na zbiorach


w naszej rodzinie dużo większe zainteresowanie wzbudziła pierwsza z wyżej przedstawionych
J. gra z rówieśnikami i dorosłymi w "BANDIDO" zgodnie z zasadami, ale też lubi po prostu układać jak najbardziej skomplikowane układy korytarzy i labirynty bez wyjścia
"FORREST" wymaga dłuższego czasu nieprzerwanej koncentracji uwagi i ciągłego przeliczania w pamięci, stąd przedszkolaki i najmłodsi uczniowie wykazali póki co mniejszy entuzjazm, ale na pewno będziemy ćwiczyć, bawić się i wszechstronnie wykorzystywać te karty matematycznie :)


podsumowując - "Bandido" i "Forrest" to ciekawe "mobilne" gry, do zabrania ze sobą nawet w małej torebce
wielość możliwości zabaw, jaką dostrzegają w nich dzieci oraz poręczny format opakowań stanowi ogrooomny, odwrotnie proporcjonalny do ich wielkości, plus
co prawda wiąże się z tym mały minus, jakim jest niestandardowy rozmiar kart, których nie ma tym samym jak uchronić przed stopniowym niszczeniem [szczególnie szybko "zużywają się" karty "Bandido", z ciemnym i czarnym nadrukiem, na których już po kilkunastu partiach widać białe miejsca...], na szczęście fakt "znaczenia" tych kart nie ma w praktyce żadnego znaczenia :)


za możliwość wypróbowania dziękujemy wydawnictwu Helvetiq,
oba tytuły otrzymują miano: "niezła mała"

niezłe ziółka - pachnący ogródek na zimowe dni

oto nasz najnowszy nabytek - nieduża gra, do której bez trudu dała się namówić cała rodzina, a której wielkimi atutami są skromna objętość, stosunkowo prosty pomysł i bardzo ładne grafiki

"Niezłe ziółka" 

to gra karciana dla od 1 (tak, tak - jeszcze do tego wrócę!) do 4 graczy w wieku od (około) 8 lat,
pojedyncza partia trwa około 20 minut

63 karty przedstawiają siedem rodzajów ziół, stosowanych głównie jako przyprawy*

//*skąd prawdopodobnie pomysł na podtytuł ("Gra pełna smaków") i "bonus" w postaci ciasteczka,
które nota bene nie bardzo do mnie przemawiają
przecież zioła przede wszystkim pachną i "działają", smak jest dużo mniej istotny! poza tym, ciastko z miętą, szczypiorkiem i tymiankiem? ekhm, ja chyba podziękuję... o ileż ciekawsze byłyby wywary, napary, syropy i dekokty!
ale może to jakieś "zawodowe zboczenie" i szersza publiczność myśli podobnie jak twórcy gry (?)/

są to wizerunki dość wierne, choć nie nachalnie szczegółowe i bardzo eleganckie - przyjemne dla oka zarówno po stronie awersów (patrz poniżej), jak i rewersów (dalej)

każdy z graczy otrzymuje do dyspozycji zestaw 4 kart przedstawiających pojemniki, w których będzie umieszczał swoje ziółka i zadanie odpowiedniego rozmieszczania kolejno odkrywanych z podstawowej talii roślin na stole - w swoim lub publicznym ogródku  

zasady nie są skomplikowane

najważniejsze to zapamiętać, że w każdej turze obowiązkową akcją gracza jest 'Sianie ziół', czyli wykładanie po jednej karcie z talii na środek stołu, do ogólnodostępnej puli, i do własnej hodowli, czyli podręcznego zestawu, z którego tylko on będzie mógł skorzystać w fazie zbiorów

akcja 'Przesadzanie ziół' jest opcjonalna - może, ale nie musi być podjęta na początku ruchu każdego gracza i polega na zebraniu ze stołu odpowiedniej konfiguracji odkrytych kart i umieszczeniu ich w jednym z dostępnych zestawów donic albo wazonie

karty pomocy oraz bardzo sugestywne infografiki podpowiadają, w jakich zestawach roślinki najlepiej czują się w określonych donicach (zbieramy więc jeden zestaw maksymalnie różnorodny, jeden jednolity, pary ziółek oraz bukiet ziół specjalnych)  

co istotne - każdego 'pojemnika' można użyć tylko raz w trakcie całej rozgrywki!

szybko okazuje się, że największe wyzwanie gry to znaleźć złoty środek miedzy byciem w gorącej wodzie kąpanym i równie ryzykownym kunktatorstwem...

gra kończy się, gdy wszystkie zioła zostaną 'wysiane' na stół, a gracze-ogrodnicy, lepiej lub gorzej wypełnili swoje donice, czyli dla większości najczęściej zdecydowanie za wcześnie ;)

ważną zaletą gry jest fakt, że da się grać zarówno we dwoje, troje i czworo, jak i całkiem samemu
w każdym przypadku, choć podstawowa zasada jest ta sama, rozkład kart i optymalna "taktyka" nieco się zmienia - warto wypróbować każdą konfigurację!
aby gra się za szybko nie znudziła (umówmy się, choć pewien margines losowości sprawia, że każda rozgrywka jest niepowtarzalna, da się stosunkowo szybko opracować pewne strategicznie założenia...), autorzy proponują też dodatkowe warianty drużynowe

co do gry jednoosobowej - choć w tym wypadku losowość jest zdecydowanie większa (odrzucamy pół talii, pozbawiając się niemal całkowicie możliwości dalekosiężnego planowania), umieszczenie samej propozycji tej "wersji pasjansowej" w instrukcji to bardzo pozytywne zaskoczenie
odpowiednio zmodyfikowane zasady sprawiają, że ta opcja również jest grywalna i całkiem przyjemna
gracz-samotnik staje przed wyzwaniem zapisanym na karcie osiągnięć i może samojeden osiągnąć prestiżowy tytuł Mistrza ogrodnictwa - w moim przypadku wymaga to jeszcze wielu ćwiczeń ;)

wracając raz jeszcze do "ogrodniczej" oprawy -
temat oczywiście mógłby być dowolny: ot, kompletujemy różne zestawy kolorowych kart...
osobiście jednak bardzo doceniam właśnie ten pomysł
jako niespełniona botaniczka i zielarka-amatorka, jestem zachwycona faktem, że do podstawowej talii dodano zestaw kart z ciekawostkami na temat poszczególnych roślin, a ich wizerunki, poza ogólną wartością artystyczną (śliczne są, już wspominałam?), oddają cechy rodzajowe i są edukacyjnie wiarygodne

tematyka dodatkowo motywuje do uprawy własnych ziółek w donicach - zasiana przez J. niedawno bazylia ma już po 10 listków i myślę, że tej zimy na tym nie poprzestaniemy ;)

last but not least:
to gra w przepięknych pastelowych kolorach, które idealnie współgrają z wrześniowo-wrzosową paletą natury oraz moim wczesnojesiennym nastrojem,

wiedziałam, że ją polubię, kiedy tylko zauważyłam wśród zapowiedzi
i cieszę się, że nie zawiodła oczekiwań :)


za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Granna
wpis dołącza do linków z logo Grajmy! w ramach puli:

Kryptos - podręczny zestaw "mały szpieg"

"Informacja jest najcenniejszą bronią w arsenale każdej armii. Wiedza o planowanych działaniach przeciwnika i poznanie jego słabości jest kluczem do zwycięstwa w czasach konfliktu."

mistrzów dedukcji, miłośników zagadek logicznych i matematycznych łamigłówek, którzy lubią gimnastykować szare komórki*, zapraszamy dziś do udziału w "wyścigu wywiadów", czyli gry w "Kryptos"

* nikt nie powinien się jednak czuć wykluczony już na wstępie - każdemu damy szansę odkryć w sobie nieznany dotąd szpiegowski potencjał! ;)

opis nie będzie długi, bo pudełeczko niewielkie, instrukcja krótka, zasady nieskomplikowane...
jeśli jednak potrzebujecie fillerka (czyt. gry zajmującej niewiele czasu - tu ok. 15-20 min., idealnej "na rozgrzewkę", albo jako przerywnik między dłuższymi rozgrywkami), albo chcecie zająć przez kwadrans czymś ręce (i głowy) 3 do 6 osób - warto zerknąć dalej!

najpierw do pudełka,

w którym: trzy wersje instrukcji (na wypadek gry w międzynarodowym towarzystwie), niewielka plansza, zestaw czterokolorowych ponumerowanych kart i kolorowe żetony oraz karty punktacji i pionki do zaznaczania wyniku dla każdego gracza

tych ostatnich  nie widać na zdjęciu? zaraz spojrzymy jeszcze raz
rozdajmy najpierw karty - odpowiednią liczbę, od 8 do 10, każdemu graczowi, zgodnie z tabelą w instrukcji - i przygotujmy się do gry, układając je rosnąco "na ręce" rewersami skierowanymi w stronę pozostałych graczy oraz dobierając żetony w kolorach odpowiadających kartom
jako że manipulowanie takim wachlarzem, szczególnie dla najmłodszych graczy, może nie być łatwe - warto pomyśleć o jakimś usprawnieniu
Buba z  Bajdocji proponuje stworzenie trzymadełka do kart, my poradziliśmy sobie tak:

o, tym razem karta punktacji jest widoczna, wkradł się jednak błąd w przygotowaniu do gry - pamiętajcie, że każdy zaczyna z dwoma punktami ;)
bez trudu doczytacie się tego zresztą w instrukcji, która krok po kroku prowadzi przez etap początkowy polegający na odsłonięciu niektórych ze swoich kart
po pierwszej, próbnej rozgrywce, warto wypróbować dodatkowe warianty, które sugeruje ona jako "czyniące grę ciekawszą" - dzięki nim otrzymamy więcej danych do analizy, a "kombinowanie" sprawi jeszcze więcej przyjemności
można też zastosować alternatywny schemat punktacji ("Łapówka"), wymagający zastanowienia nie tylko nad tym "co kto ma", ale także kogo najkorzystniej szpiegować, "wzbogaca rozgrywkę dodatkowym elementem strategii", albo wariant "Tajemnica" - kolejne niewielkie manipulacje, które zwiększą margines błędu w grze 4-5-osobowej
mamy więc kilka możliwości, żeby nie popaść w rutynę i urozmaicić zabawę

nadal nie wyjaśniłam jak grać?
nic prostszego:
"W swojej turze aktywny gracz wskazuje dowolną zasłoniętą kartę innego gracza i odgaduje jej wartość. Jeżeli odgadł poprawnie, zdobywa punkty. Gracz do którego należy karta odsłania ją i kładzie jeden ze swoich znaczników w kolorze karty na jej numerze na planszy. Jeśli gracz nie trafił, posiadacz odgadywanej karty informuje go tylko o błędzie i nie podaje prawidłowej odpowiedzi. (...) [zgadujący] może spróbować jeszcze raz, kosztem jednego punktu."

co istotne - absolutnie nie "strzelamy na ślepo"! 
staramy się złamać "kod liczbowy" na ręce przeciwników tak by zdobyć jak najwięcej punktów, w swoich wyborach kierując się logiką - typując karty na podstawie "podglądu" posiadanych kolorowych znaczników, zajętych pól na "torze kodu", wcześniejszych pomyłek pozostałych odgadujących i wiedzy o własnym stanie posiadania, nie zdradzając przy tym za wiele i w miarę możliwości nie ułatwiając zadania innym
jest główkowanie, jest zabawa ;)

jak łatwo się zorientować - choć poręczna i szybka do wytłumaczenia, nie jest to zdecydowanie "gra imprezowa"
mimo że niezbyt skomplikowany w założeniach, "Kryptos" przeznaczony jest dla nieco starszych graczy, którzy doceniają rozrywkę opartą raczej na refleksji niż refleksie

Jan (1,5 roku przed osiągnięciem wieku sugerowanego przez wydawcę) pojął podstawowe zasady i radzi sobie nieźle, póki co nie znajduje jednak przyjemności w skupianiu uwagi przez tak długi czas
podejrzewam, że oznaczenie 8+ może mieć sens...
podobają mu się za to bardzo półprzezroczyste znaczniki, dla których znajduje sporo - między innymi matematycznych - zastosowań
(pewnie jeszcze do nich nie raz wrócimy)

coś jeszcze?
tematyczna otoczka, którą nadano grze to dodatkowa wartość, którą docenią ciekawi świata (i być może rodzice dzieci w fazie antyedukacyjnego buntu)
dzięki niej:
a) poznajemy ciekawy fragment historii
artykuł na temat polskiego wywiadu w latach 1918-39 każe zwrócić baczniejszą uwagę na szpiegowską elitę intelektualną stojącą za złamaniem kodu Enigmy czy bolszewickich planów inwazji na Europę zachodnią i południową
warto docenić ich rolę - łatwo można sobie wyobrazić, że bez sprawnego radiowywiadu i kryptoanalizy trudniej byłoby o "cud nad Wisłą" i zupełnie inaczej mogły potoczyć się losy drugiej wojny światowej
b) doceniamy znaczenie matematyki
w dobie informatyzacji, czasach, gdy zawód programisty jest jednym z najbardziej pożądanych, warto podkreślać wysoką rangę nauk ścisłych i podnosić prestiż Królowej Nauk
skoro tytuł superszpiega budzi u niektórych większy szacunek niż "profesor matematyki", może warto zachętę do zabawy matmą "przemycać" w tej "zakodowanej" formie


odrobina strategii, dedukcja, logiczne myślenie - trochę ćwiczeń w tym zakresie nikomu nie zaszkodzi!
w tym wydaniu nie są one ani żmudne, ani nudne, dlatego cieszę się, że to niewielkie pudełeczko znalazło się w naszej kolekcji
warto spróbować swoich sił w roli szpiega :)


za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Trefl Fabryka Kart
fragmenty ujęte w cudzysłowy pochodzą z instrukcji gry

wpis powstał w ramach cyklu:

niezła mała (gra)

koniec wakacji - wracamy do planszowania!

latem, choć blog na ten temat milczy, nazbierało nam się równolegle sporo ciepłych myśli na temat małych, zawierających maksimum niezbędnych elementów i minimum zalegającego powietrza pudełeczek z grami oraz wspomnień wieczorów spędzonych przy wyżej wspomnianych - wyciągniętych z plecaka/torebki/kieszeni... 

z myśli owych, stymulowanych dodatkowo kilkoma przesyłkami z 'najnowszymi nowościami', wykiełkował pomysł na mini-cykl wpisów na temat własnie takich - niedużych, poręcznych gier planszowych i/lub karcianych, które nie zajmują wiele miejsca, ale potrafią zająć całkiem sporo czasu i dać wiele przyjemności

przez najbliższe tygodnie zamierzam opublikować kilka wpisów z logo:

UWAGA!

będzie mi bardzo miło, jeśli ktoś zechce się przyłączyć 

i do (uwaga! edytowano!) 31.10. podeśle własne linki do październikowych recenzji gier pod tym samym hasłem 

- chętnie opublikuję je w tym wpisie, a jeśli zbierze się nas więcej - również na blogu Grajmy!

ochotników proszę o umieszczenie we wpisie banera z odnośnikiem do tego posta 

i przesłanie swojego linka pocztą elektroniczną tu: mamajankaion@gmail.com

zapraszam :)

na półce mamy już całkiem sporo takich "maluszków", które często z nami podróżują
zabieram je ze sobą w odwiedziny, na wycieczki rowerowe i pikniki, a nawet do górskiego plecaka
nie oszukujmy się - góra po dwie-trzy na raz, bo nie zawsze jest siła, sens i chęć, żeby wyjmować je w schroniskach, czy u cioci na imieninach, ale lubię mieć je przy sobie "na wszelki wypadek" i mogę się pochwalić, że kilka spotkań i wyjazdów w różnym towarzystwie już nam urozmaiciły :)

do tej pory napisałam o kilku z nich, takich jak:

Pentos

List miłosny

Domek na drzewie 

Farmageddon

Bankrut

Gra na emocjach

Qwirkle (travel)

Hexx

Lokomotywa

Pan tu nie stał! Cinkciarz

Władca pierścieni. Bitwa o Śródziemie

Flipper i Fabryka robotów

oraz

Rycerze i zamki, Łamigami, Top trumps i Kaczka dziwaczka - we wspólnym wpisie na blogu Grajmy!

teraz na swoją kolej czekają między innymi takie:

czas podjąć wyzwanie!

akcja trwa, nowych wpisów przybywa!

mama do sześcianu 10.2017

Duże i włochate 

zdolne dzieci 10.2017
Motto 
Budowa zamku


mamajanka i On 10.2017

 Kryptos

Niezłe ziółka 
Bandido i Forrest
Żubr Pompik
Piłka w grze
Colorfox


Swoje ulubione "małe gry" (z archiwum) polecają także autorki blogów:

made by bibi 
ZERO
Zero to nasz absolutnie ulubiony tytuł wyjazdowy, gra odwiedziła z nami kilka państw, i była rozkładana na wielu stolikach, łóżkach, matach. Nie nudzi się, emocjonuje i wyzwala dużo fajnych interakcji.  
Kosmiczne stworki
Sabotażysta
W cieniu tronu
Cardline - Zwierzęta

Bajdocja
SET
Śpiące królewny
Dobble
Bankrut

a Wy?

i po lecie (fotostory Summer 2017)

we wrześniu można się jeszcze przez chwilę pooszukiwać, ale widząc napis "październik" w kalendarzu, pozbywamy się złudzeń - kolejne lato za nami*

tegoroczne nie rozpieszczało ani pogodą, ani nadmiarem urlopu,
ale przysporzyło wiele radości i nowych wspomnień
o tym, jakie było piękne, najlepiej świadczy, że nie starczało czasu na pisanie o nim na blogu ;)

oddajmy mu sprawiedliwość serią komórkowych "stopklatek" ku pamięci:
(ścisła chronologia & artyzm - nie tym razem)

Biwak Familijny, Jezioro Kłodno

Kletno i G-dz - jakie tropiki takie palmy i leżaki ;)

 

Niedzica, męski dzień na plaży z widokiem na specjalne zamówienie

Brda, kajaki doroczne - tym razem nawet pod prąd

Malbork po Krzyżakonie - zamkowy teatr nocą

zamek równie ciekawy w dzień

ot, na łące (gonimy świerszcze, uciekamy przed komarami #latowpolsce)

 ulubione miejsce na mapie okolic Bydgoszczy :) podtryszczyńska Brda 

węże, raki i hamaki - Ujście Wisły

 w poszukiwaniu Twardowskiego i sów (Bydgoszcz z Ogarniajacą z synami + Świecie)

plus dziewięć do siły (TEN urlop)

"Cząstka Podlasia" z dostawą na Kujawy (Jan w najcieplejszym miejscu) 

bujanie w obłokach - Malbork Air Show

zdolne dzieci (do wszystkiego), Toruń

i na koniec - wiadomo, to co najlepsze - seria "lato z bacią", z podziękowaniem dla niezastąpionej babci B. za wszystkie zwykłe-niezwykłe popołudnia i soboty mamopracujące

Tatry Słowackie - posmak, od strony Hrebienoka

ona mi pierwsza pokazała... - Beskid Sadecki, Muszyna

 bajkowy zawrót głowy - Szymbark

Gruta

*wg mojej opinii, w naszym klimacie "lato" to okres czysto teoretyczny, trwający od początku maja do końca września, który od następującej potem "zimy" różni się głównie niższym poziomem eksploatacji sztucznego oświetlenia i grubych skarpet oraz mniejszą ogólną skłonnością do apatii

będziemy niecierpliwie czekać na kolejne, ciesząc się tymczasem "złotą polską", a później, być może, śniegiem, oraz dłuższymi wieczorami na wspólne czytanie i gry ;)